Bu Bir Yolculuk

Bu akşam, ilk kez ailelerimiz bir araya geldi. Yaşadığım heyecanı kelimelere dökmekte çok zorlanıyorum. Zaten herkes duruma hazırdı, aileler birbirleri hakkında fikir sahibiydi ve aynı memleketli oluşumuz sebebi ile çok büyük sıkıntılar da beklemiyorduk ama yine de çok gergindim. Yaşadığım gerginliği anlatmakta gerçekten çok zorlanıyorum. Mantığım hiç bir sorun olmayacak güzel geçecek derken, arada bir kalp atışlarım hızlandı gün boyu. Sanki hiç öyle bir olay olmayacakmış gibi kendimi kandırmaya çalıştım. Annem misafir hazırlığı yapmak için bastırırken ben kitap okuyarak kendimi oyalamaya çalıştım. Gerildiğim ve korktuğum bir şey olduğunda, onu yok sayma eğilimine sahibim. Bunun bir ileri seviyesi tamamen bilincimden silmek olacak hatta.

Nihayet akşam tamamlandı. Son derece sorunsuz ve güzel geçti. Aileler memnun görünüyor ama ben hala gerginim. :) Gerginliğimin sebebin düşününce şimdi şunun farkına vardım. Ben evimden ayrılmaktan korkuyorum. Odam her zaman kendimi sakladığım, kötü ve mutsuzluk veren ne varsa kaçtığım yer oldu. Şimdi o odadan ayrılıp, bir daha hiç benim odam diyemeyeceğim. Eve gidiyorum dediğimde bu eve gelmeyeceğim. Babam işten eve geldiğinde hemen sofra hazırlanırdı ve yemek yerdik. Babam sofradan kalkarken hemen "Kızım bi kahve yap da içelim" der. Bir daha aynı tadıyla bunu yaşayamayacağım. Sevdiğimle evlenecek olmama rağmen, bunlar beni o kadar çok korkutuyor ki. Evimden ayrılmak istemiyorum. Belki bugüne kadar evliliğe sıcak bakmamamın sebebi de buydu. Bir de şehir dışında üniversite okumadığım için evimden hiç ayrılmadım. 

Ayrıca bir de babam var. Evlenmek iyi hoş da, kızlar için her zaman babaları çok özeldir ya. Böyle bir hüzünleniyorum. Babama da zor geliyor mutlaka, hissediyorum da ama Allah'ın emri olacak mutlaka. Yaşım da küçük değil ki 26 yaşındayım. Babacım ben giderken ağlarsa ben kahrolurum. Şu kınada gelini ağlatma ve düğün öncesi evden gelin alma adetleri var ya. Resmen kabusum. Düğün makyajımı gelin alma aşamasından sonra yaptırmam lazım hatta. Çünkü adım gibi biliyorum çok ağlarım. Babaannem, dedem de yanımızda yaşıyor. Ben onların tansiyonları kontrol ederim iki de bir. Rahatsızlanırlar endişelenirim, en çok ben merak ederim. Ben gidince benim gibi ilgilenen olmazsa diye korkarım. Evimin kokusunu özlerim. 

Duyan da sanır ki ya sevmediği biriyle evleniyor ya da çok uzak bir yere evleniyor. İkisi de değil. Hatta evlenince yaşayacağımız yer araba ile 10-15 dakika uzaklıkta. Ama yine de bu hayatımın en önemli noktalarından biri ve ben çok gerginim. Bu korku da değil ama evimden ayrılmak istemiyorum. Ailemden ayrılmak istemiyorum. Sürekli anne babamın dizinin dibinde olmak istiyorum. Keşke çocukluğuma falan dönsem ya da en kötü üniversite yıllarıma dönsem diyorum, mümkün olsa da dönsem. 

Bir de merak ediyorum. Herkes yaşıyor mu bu duyguları? Ben abartıyor muyum ya da anormal duygular mı bunlar? Hem ağlarım hem giderim dedikleri olay tam da buymuş galiba...

www.bubiryolculuk.blogspot.com