Bu Bir Yolculuk

Bazı şeyleri çok sorgulamak, cevap alınacağı anlamına gelmiyor. Hele de insan davranışları ise sorgulanan, cevabın olmamasından doğal bir şey yok. İnsanlar konuşmayı çok seviyorlar. Hayır, hayır. Yerli yersiz ve düşüncesizce konuşmayı çok seviyorlar. Biz hep böyle bir millet miydik? Hayır, tabi ki değildik ama kültürümüzden uzaklaşınca ahlakımızı da yitirdik. Başka milletlerin kendi çocuklarına uygulamadığı eğitim sistemlerini ülkemize Avrupa tipi, Amerika tipi diye getirip uygulayınca, bugün belli bir yaşın üzerindekilerde bu yapı ortaya çıktı. Ben böyle düşünüyorum en azından. 

Sadede gelecek olursam. Akrabanın akbaba olup olmadığını düşünüyorum. Çok konuşuyorlar yahu olur olmaz. Mutsuzluğumuz ile mutlu olanlara anlam veremiyorum. Kalp kırıp kırıp rahat uyuyanlara anlam veremiyorum. Başarısızlığımıza sevinenleri anlayamıyorum. Şimdi anlatacaklarım kendimi övmek için değil, sadece yazarak olaylara dışarıdan bakıyorum aslında. Durum değerlendirmesi yapıyorum. Ben Anadolu Lisesi kazandığım dönemde, bu çok da kolay bir şey değildi. Şehrin en iyi 5. okulu falandı kazandığım aslında ama bu çevremdeki herkes için çok çok büyük bir başarıydı. Çünkü daha önce hiç kazanan duymamıştık. Sonra üniversiteyi de kazandım. Üzerine aynı anda bir bölüm daha okudum. Üniversite kazanmak da şimdikine göre bir nebze daha zordu. Bunu da kontenjanların çok daha düşük olmasına bağlıyorum. Akraba ve komşularımız arasında hatta okulda en başarılı öğrenci statüsündeydim. Bununla birlikte kuzenlerim ve liseye kadarki arkadaşlarım, üniversite kazanmakta zorlanmış, tekrar tekrar girmiş olmamış, sonra kıytırık bir iş bulmuş ama dünyayı yönetiyormuş gibi havalara sahip olmuşlardı. Bense şuan okuduğum bölümler ile alakasız bir iş yapıyorum ve çevremdeki kıt insanlara göre işsizim. Arkamdan sıkça diyorlar ki; "Hani çok zekiydi, çok iyiydi dersleri, niye iş bulamıyo? Boşuna okuttular o kadar para harcadılar, evde boş oturuyo?" 

Hatta yetmedi, kardeşimi kötülüyorlar. Çünkü benden sonra çevremizde aynı seviyeyi yakalayan tek kişi kardeşim oldu. Makine mühendisliği okuyor ve okulu bu sene uzadı. demediklerini bırakmıyorlar. Çocuk başka şehirde okuyor, nasıl olsa cevap veremez diye: "Dersleri çok kötüymüş, daha birinci sınıftan dersi varmış, okulu bitiremezmiş, hiç bir iş yapmıyormuş, boşuna okuyormuş." falan filan. 

Tüm bu konuşmaları her zaman duymanın verdiği sinirle, bu akşam bazı akrabalarıma biraz ters konuşmuş olabilirim. Muhtemelen onların umrunda bile olmamıştır. Belki biraz kızmışlardır ama her zaman kızan ben olmak istemiyorum. Onlar yukarıdakini aşağıya çekmenin derdinde. Yukarıya çıkamıyorlar çünkü. Ben sustukça da kendilerini haklı sanıyorlar. Kalp kırmadan ciddiye alınmıyorum. Biraz dişli görünmek gerekiyor yani. Ama diğer taraftan ben rahat uyuyamayacağım mesela bu gece. Birinin kalbini kırmış olmak bana kendimi iyi hissettirmiyor çünkü. Mutsuz oluyorum. Vicdan azabı çekiyorum. Oysa onların bana aynı şeyi yaptıklarında mutlu olduklarına eminim. 

Siz kalp kırınca ne hissediyorsunuz hiç düşündünüz mü? Ben son zamanlarda bunu daha çok düşünmeye başladım. Çünkü kalp kırmak en büyük günahlardan biriymiş. 

bubiryolculuk.blogspot.com